Ik herinner me de eerste oudejaarsavond die ik bewust meemaakte nog opvallend goed. Toen ik nog een peuter was, woonden we aan de Napoleonkaai, op ’t Eilandje. Een paar minuten voor middernacht maakten mijn ouders me wakker om naar het vuurwerk te kijken. En dat was, ook al doordat je vanuit ons appartement een fabuleus uitzicht over de Schelde had, heel erg de moeite. Maar wat kleine Mischa nog veel indrukwekkender vond was de luidruchtige kakofonie van sirenes en misthoorns waarmee de binnenschippers in het Bonapartedok het nieuwe jaar verwelkomden. Dat geluid zal ik nooit meer vergeten.

Fast forward naar mijn prille puberteit. Maar die was niet pril genoeg om oudejaarsavond alleen thuis mogen te blijven. Nog beter: ik had het kot op het Zuid maar liefst twee weken lang voor mezelf. Het ...