Vandaag om 18:00
De coronacrisis houdt ons allemaal in haar greep. Lezen kan je afleiden. Daarom bundelen wij onze beste verhalen van de afgelopen maanden en jaren nog eens voor jou. Zo doken onze journalisten in hun persoonlijk archief om aan jou te vertellen welk verhaal voor hen speciaal was. Van een nachtelijke wandeling op het Schoonselhof tot (on)kruiden plukken in de stad. Lees het eerste artikel in deze lijst gratis.
Wandelen wanneer u wil, waar u wil, hoelang u wil, én met wie u wil. Het lijkt alweer lichtjaren geleden. Dus neem ik u opnieuw mee op mijn wandeling door de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof. Die bezocht ik zo’n acht jaar geleden rond middernacht, net voor Halloween.
Foto: FRBEAls je nuchter genoeg blijft na een tooggesprek, borrelen er wel eens pareltjes op. Zo ook na die memorabele avond met Seppe Nobels. We hadden geleuterd over kruiden die je in de stad kon vinden, zeker even veel en divers als in een goed onderhouden moestuin. Hij had het toen niet over zijn daktuin, waar hij pionierde in city-gardening, maar over de kruiden die je tussen boordstenen en kasseien vindt. Hij had gelijk, we haalden makkelijk een mandje vol met kruiden op. Nadat Seppe ermee aan de slag was gegaan in de keuken, moest ik concluderen: de stad smaakt.
Foto: FRBEIk heb dit artikel gekozen omdat het destijds een diepe indruk maakte op mij. Het gaat over de veerkracht van mensen en gemeenschappen, hoe iemand die zijn hele gezin verliest in een rampnacht toch nog een nieuwe start kan nemen. In Zeeland vind je begraafplaatsen waarbij de overlijdensdata allemaal 1 februari 1953 is. Ik hoop dat het hier niet zo erg wordt dat wij later op onze begraafplaatsen die coronamaanden er zo kunnen uithalen. Ik bezocht Stoffel van Mourik twee keer, ook nog eens een jaar na dit interview. Hij was telkens even vriendelijk. In 2014 is hij overleden.
Foto: gva“Ik ben beschaamd, want ik heb gefaald als vader”. Zo begon Rik, papa van Lucas, ons lange gesprek anderhalf jaar geleden op zijn appartementje in Antwerpen. Dit verhaal is me bijgebleven omdat Rik zo openhartig vertelde over hoe zijn zoon op 2-jarige leeftijd in de pleegzorg is terechtgekomen. En over wat het hem aan pijn en verdriet heeft gekost, en nog altijd. Wat onze ontmoeting zo bijzonder maakte, is dat Rik erop stond dat Lucas, intussen 14 jaar, bij het gesprek aanwezig was. De warme en begripvolle interactie tussen vader en (puber)zoon zal ik niet gauw vergeten.
Foto: Kioni PapadopoulosHet Antwerpse topvoetbal zat in het slop. Sinds 2013 had de stad vier seizoenen lang geen enkele vertegenwoordiger meer in de eerste klasse. Maar begin 2017 zag de toekomst er weer een beetje rooskleuriger uit. Royal Antwerp, Beerschot-Wilrijk en Berchem stonden op kop in hun respectievelijke reeksen. Het maakte ons nostalgisch naar de tijd dat er vier ploegen in de hoogste afdeling speelden, met ook nog Tubantia erbij. Dus keerden we terug naar het seizoen 1930-1931, toen er in onze stad twaalf derby’s op het hoogste niveau op het programma stonden en de helft van de veertien ploegen in eerste klasse uit onze provincie kwam, want Ook Racing Mechelen, Malinois en Lierse deden mee.
In mijn oud-leidingsploeg van de Chiro heb ik drie vrienden die in een rolstoel zitten, twee jongeren en een veertiger. Elk met hun eigen beperkingen én uitdagingen. Maar toen ik in april 2018 bij Lieva Vervoort (51) uit Eindhout (Laakdal) langsging, was ik toch verrast. Ze zat met een kort rokje en ‘blote knieën’ in de zetel. Die knieën waren twee prothesen. Acht maanden eerder was de vrouw haar beide benen verloren na een bizar en tragisch ongeval. Voor de lens van onze fotograaf zette ze in haar woonkamer haar eerste stapjes op haar prothesen. “Stapje per stapje wil ik mijn oude leven terugwinnen.” En ze hield woord: in september van dat jaar ging ze opnieuw aan de slag als ICT-coördinator in enkele scholen in Geel. Wat een ‘drive’ had die vrouw. Respect.
Foto: BERT DE DEKENVandaag leven we met z’n allen in quarantaine. Noodgedwongen en hopelijk maar voor een paar weken. Er bestaat evenwel een mensensoort dat ervoor kiest om een leven lang in afzondering door te brengen. Vrijwillig dan nog wel! Tot dat ras behoren de paters van de norbertijnenabdij in Postel. Een van hen is broeder Danny. Amper twintig jaar was hij toen hij koos voor een celibatair leven achter hoge muren in de stille Kempense bossen. Zijn vredig leventje werd echter bruusk verstoord toen hij ontdekt werd door radiomaker Jan Hautekiet en de pater zich in zijn programma ‘Hallo Hautekiet’ zowaar outte als een fervent liefhebber van jawel … heavy metal! Danny groeide plots uit tot een cultfiguur in Vlaanderen. De roem steeg hem niet naar het hoofd: hij bleef in alle rust abdijkaas maken. “De teksten van metal zijn een soort van bezinning voor mij”, zei hij in een openharig interview dat we met hem hadden. Echter, Graspop zal hij dit jaar op zijn buik kunnen schrijven. Tenzij zijn god er anders over beslist.
Foto: BERT DE DEKENBegin dit jaar heeft Jos Roosemont op zijn tachtigste verjaardag zijn levenswerk afgerond: de restauratie van de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen. Als er één symbool is voor onze stad, dan is het wel onze toren en haar kathedraal. En er zijn nog zekerheden. Zelfs in deze woelige tijden strooit Sint-Rombouts onverstoorbaar zijn klanken over onze stad die deze dagen kil en verlaten oogt. Het geeft hoop, dat alles weer snel het oude wordt. Zeker nu de lente in het land is.
Foto: Dirk VertommenIn de zomer van 2018 heb ik een reeks gemaakt die ‘Op eenzame hoogte’ heette. Ik liep een dagje mee met een helikopterpiloot van de federale politie, een ballonvaarder, de glazenwassers van het MAS, een kraanman uit de haven én met Karel, die skydivers dropt in de lucht. Hij had als militair vroeger bommen gedropt, nucleaire oefeningen uitgevoerd en moest al noodlandingen maken. Op zijn oude dag bracht hij mensen op zoek naar avontuur tot op eenzame hoogte, om daarna dan ook zelf even te kunnen genieten van een momentje alleen in de lucht. De passie voor het vliegen droop er van af. De opvallende rust die toen hoog in de lucht te vinden was, is nu plots ook op veel verlaten plekken op vaste grond te vinden. Geen wonder dat Karel nog eens door mijn gedachten is geflitst. Ik hoop dat het goed gaat met hem. En dat hij snel weer kan vliegen.
Foto: Jeroen HanselaerMet de medewerking van