In mijn buurt opende zopas een nieuw CM-kantoor. Een soort fusie tussen Deurne-Zuid en Berchem-Groenenhoek, gevestigd in Nieuw Borgerhout. “Jij woont in het Antwerpse drielandenpunt”, hoorde ik al vaak vertellen. Wat alweer geen toeval is. Ik heb iets met drielandenpunten. Zo huppelde ik tijdens de paasvakantie van 2018 vrolijk in Vaals rond. “Kijk, mannen, nu sta ik in België. Hopla, hier is Duitsland. En zo spring je weer naar Nederland, net zoals aan de Looypaal vroeger.” Mijn stadsvrouw fronste voor de zoveelste keer haar wenkbrauwen: de Looypaal? “Ja, het drielandenpunt tussen Beerse, Vosselaar en Turnhout”, antwoordde ik trots. Waarna ze alweer diep moest zuchten. Maar twee jaar later is ze helemaal gezwicht. Afgelopen zaterdag gaf de thermometer 27 graden aan. In de fietstunnel richting Linkeroever en het strand van Sint-Anneke was het een uur aanschuiven. Maar wij zijn niet gek. Ik reed met mijn kroost naar de Blakheide, op de grens van Beerse met Rijkevorsel. Daar ligt een verborgen waterplas waar het heerlijk pootjebaden is. De kinderen halen er zomaar klei naar boven, een privé-strandje wordt dan een heuse pottenbakkerij. Vlakbij is een ijsjeszaak. Helaas leek de wachtrij te reiken tot de fietstunnel naar Sint-Anneke. Geen nood, na het gebadder trokken we verder naar Het Vaneleke in Merksplas. Een goede gok, niet alleen omdat daar van te veel drukte geen sprake was. In coronatijden likken we voorbij de ijsjeshoeve de bollen op bij een bank aan de Witte Kei. Links van die kei ligt Wortel, rechts huppel je weer naar Merksplas. Zet je een stap vooruit, zit je in Baarle-Hertog. Rondom je alleen puur natuur. Om stil van te worden. “Kijk, achter die wei ligt Nederland”, zei mijn zoon. Ik weet het wel zeker. De Witte Kei is het mooiste drielandenpunt ter wereld.