Er was eens... de eerste koning van België en die schoot de laatste wolf van zijn land neer. Valentijnsdag is voor koning Leopold I een complexe dag met al zijn minnaressen. Dus trekt de vorst op 14 februari 1845 liever op jacht. De koning schiet er niet naast. Op amper twee decennia knalt hij in zijn Kempense en Ardense jachtgebieden tweeduizend stuks wild naar de eeuwige jachtvelden. Met zijn Engelse jachtgeweer schiet hij op die noodlottige Valentijnsdag in de Waalse gemeente Houyet ’s lands laatste wolvenpaar overhoop. De beestjes worden tot op heden bewaard in het depot van het Museum voor Natuurwetenschappen. Wolvenkenner Jan Loos is er niet mee opgezet en gelooft geen snars van het verhaal. Hij vermoedt dat onze vorst hoogstens kwam trakteren op de drink na de jachtpartij. De prille natie had helden nodig en gemeenschappelijke vijanden. Leopold wentelt zich graag in de rol van glorieus jager die de bevolking eigenhandig bevrijdt van volksvijand nummer één. De wolf was in die dagen onpopulair omdat hij al eens zijn tanden zet in een schaap van een boer of in een ree van het adelijk jachtdomein. Ondertussen weten we beter en beseffen we dat onze koninklijke familie wel eens met spek schiet. Leopold I schoot sowieso niet de laatste wolf, want in 1868 krijgt een jager nog een exemplaar in het vizier in Merksplas. Uit recent onderzoek blijkt dat de wolf populair is bij 85 procent van onze landgenoten. Hoe populair de koninklijke familie is, weet ik niet. Wat mij betreft mogen alle standbeelden van eender welke Leopold blijven staan. Als ik een wolf was, passeerde ik er ’s nachts en hief mijn achterpoot op tegen de sokkel. Kwestie van te laten ruiken wie de echte baas is in dit territorium. Wie laatst grijnst, best grijnst.