https://www.hln.be/regio/antwerpen/-ik-kan-toch-zeggen-dat-ik-op-een-hoogtepunt-stop~a263878f1/
May 24, 2018, 2:58 p.m. Gewicht: 0 Status: valid

"Ik kan toch zeggen dat ik op een hoogtepunt stop" | Antwerpen | Regio | HLN

"Ik kan toch zeggen dat ik op een hoogtepunt stop" | Antwerpen | Regio | HLN

"Ik kan toch zeggen dat ik op een hoogtepunt stop"

Icoon van het Kiel speelt nog één match, die helemaal rond hem draait

    • DIETER PEETERS
  • 19 mei 2018
  • 02u46
Foto GOYVAERTS/GMAX AGENCY Hernán stelt het speciale shirt voor zijn afscheidswedstrijd voor.
Antwerpen Speciale truitjes voor zijn laatste wedstrijd, honderd Argentijnse vlaggen en een unieke intrede voor de aftrap. Jazeker, het Kiel is helemaal klaar om Hernán Losada (36) een gepast afscheid te geven. Al valt het doek na zeven jaar Beerschot (in al zijn vormen) niet helemaal. Want ook volgend jaar blijft hij actief binnen de club, als jeugdtrainer.

In de zomer van 2006 was hij nog een onbekende Argentijn in Antwerpen. Twaalf jaar en goed tweehonderd wedstrijden later treedt Hernán Losada toe tot het selecte clubje Beerschot-iconen, waar ook Raymond Braine, Rik Coppens, Juan Lozano en Marc Degryse toe behoren. Onsterfelijk is hun status op het Kiel. En het verhaal van Losada bij Beerschot-Wilrijk is nog lang niet ten einde.

Dringt het stilaan door dat het na zaterdag wel gedaan is als profvoetballer?

"Als ik zie hoeveel moeite de club doet om mij te eren, dan begin ik stilaan wel te beseffen wat ik hier de voorbije jaren beleefd heb, samen met de supporters. Een afscheidsmatch die volledig in het teken van één speler staat, dat gebeurt niet gauw. Maar hoe vaak zie je tegenwoordig nog een voetballer die zeven jaar voor dezelfde ploeg - met drie verschillende namen - uitkomt? En als buitenlander dan nog! Ik heb altijd mijn best gedaan voor Beerschot, maar er waren zeker ook mindere momenten, zoals het faillissement in 2013. Al maakt net dat misschien de band met Beerschot zo hecht."

Nog altijd zeker van je beslissing om te stoppen? Het kwam toch een beetje impulsief na de gemiste promotie naar eerste klasse.

"Uiteraard wou ik liefst afscheid nemen als kampioen, de terugkeer naar eerste klasse was vanaf dag één het doel. Iedereen verklaarde me toen gek. We zijn dicht gekomen, maar het heeft niet mogen zijn. Ik wou vooral zelf de beslissing nemen om te stoppen. Niet na een blessure of een slecht seizoen. Maandag werd ik nog verkozen tot één van de beste drie spelers uit tweede klasse. Ik kan dus toch zeggen dat ik op een hoogtepunt stop."

Je blijft wel bij Beerschot-Wilrijk als beloftencoach. Toch niet een beetje bang voor het zwarte gat?

"Zelf voetballen blijft natuurlijk het leukst, maar ik kijk er ook naar uit om als trainer aan de slag te gaan. Dat is echt iets heel anders. Sinds ik begonnen ben met de trainerscursus wist ik dat ik in de voetbalwereld wilde blijven. En Beerschot-Wilrijk geeft me de kans om veel bij te leren. Ik zal het misschien wel een stuk drukker krijgen, want als profspeler heb je eigenlijk veel vrije tijd. Het is dus zaak om een evenwicht te vinden, zodat ik niet 'voetbalmoe' word. (lacht)"

Je afscheid wordt een beetje overschaduwd door het vertrek van coach Marc Brys.

Verandert dat iets aan jouw plannen?

"Sommigen zien mij misschien al als de nieuwe trainer van Beerschot-Wilrijk, maar daar is het nog veel te vroeg voor. Dat is tenslotte een erg grote verantwoordelijkheid. Ik hoop dat de nieuwe coach me ook betrekt bij zijn werk en de eerste ploeg, maar dat komt wel goed. Als ik dan ooit de kans krijg als hoofdcoach, dan moet ik zien dat ik er klaar voor ben. En intussen zoek ik rustig mijn eigen weg, zonder stappen over te slaan. Dat heb ik als speler ook altijd zo gedaan."

Je woont nu al twaalf jaar in België, waarvan het grootste deel in Antwerpen. Voel je je nu Argentijn, Belg of Antwerpenaar?

"Ik blijf een Argentijn, maar wel één die heel goed aangepast is aan jullie mooie land, aan deze leuke stad en de manier van leven. Antwerpen is voor mij nogal klein - ik groeide op in Buenos Aires, een stad met tien miljoen inwoners. Toch is er altijd veel te doen. De mensen zijn vriendelijk, maar ook een tikkeltje arrogant, zoals Argentijnen. Zelf heb ik er alles aan gedaan om mij goed te integreren. Ik ben er trots op dat ik dit interview in het Nederlands kan doen, terwijl ik bij Anderlecht ook Frans geleerd heb. Dat is een manier van respect tonen. Tijdens het WK zal ik evenwel voor Argentinië supporteren. Al hoop ik op een finale tegen België."

Je hebt ook een sociaal voetbalproject: Football Changes Lives. Waarom is dat zo belangrijk voor jou?

"Ik zie zoveel jongeren die niet de mogelijkheden hebben om zich bij een club aan te sluiten. Sommige zitten al vol, maar het kost vaak ook veel geld. Daar wou ik iets aan doen. Intussen zijn zo'n vijftig kinderen bij ons ingeschreven. Voetbal is voor hen een ideale manier om vrienden te maken, en te leren je aan de regels te houden. Ook als beloftencoach bij Beerschot-Wilrijk blijf ik actief met dat project bezig - ik word ook fantastisch ondersteund door een zestal vrijwilligers. Dat is mijn manier om iets terug te geven aan dit land, waar ik mijn profcarrière aan te danken heb."

Tot slot: als je later je kleinkinderen over je carrière zal vertellen, wat zal dan het hoogtepunt geweest zijn?

"Eén moment kiezen, vind ik moeilijk. Misschien omdat ik zoveel goeie matchen gespeeld heb? (lacht) Ik ben positief ingesteld en zeg altijd dat het beste nog moet komen. Veel nadenken over de toekomst helpt niets. Ik probeer te genieten van elke dag."

Meer over

Lees meer

Meest gelezen op HLN

Volg HLN op

Algemeen

Krant

Volg HLN

Mobiel

© 2018 De Persgroep Publishing. Alle rechten voorbehouden

De Persgroep Publishing heeft haar aangepast. Wij gebruiken jouw persoonsgegevens vanaf nu ook om de diensten van MEDIALAAN Groep/De Persgroep Publishing te optimaliseren en deze waarvoor jij kiest te personaliseren. Door op "verdergaan" te klikken of door verder te surfen, erken je deze aangepaste gelezen te hebben.