Het was Loes Sels die de rest op sleeptouw nam. In haar wiel volgden onder anderen Laura Verdonschot en Ellen Van Loy. Sanne Cant kende een mindere start en reed als achtste rond. Van Loy schoof een plaatsje op en nestelde zich in het wiel van Sels. Verdonschot klampte eveneens fervent aan en zo kregen we bij het ingaan van de tweede ronde, op een kurkdroog en snel parcours, drie leidsters.

Achter dit trio sloegen Cant en de Nederlandse Ceylin del Carmen Alvarado de handen in elkaar. De twee groepjes smolten samen en begonnen zo aan de derde ronde met de Amerikaanse Elle Anderson, die in haar eentje de kloof naar voor trachtte te overbruggen. Net voor de passage aan het wasbord versnelde Loes Sels. Ellen Van Loy zorgde er in de zandbak voor dat de kopgroep weer samenklitte.

Half koers zette Sanne Cant zich op kop bij de leidsters en trok het tempo meteen fors de hoogte in. Bij de passage aan de zandbak reed Ellen Van Loy zich vast, hield de rest hiermee op, waardoor Cant meteen enkele meters cadeau kreeg. Niet voor lang evenwel. De vijf trokken dan ook gezamenlijk de slotronde in.

Na de balkjes demarreerde Cant. De wereldkampioene zette alles op alles om onder andere Van Loy af te houden. Daar slaagde ze ook in en zo volgt ze zichzelf op als laureate van de Berencross.

“De kop is eraf”

Sanne Cant trok zaterdag, net als vorig jaar, de zege naar zich toe in de Berencross in Meulebeke. Meteen voor het eerst dit seizoen mocht de wereldkampioene het hoogste schavotje op. En daar genoot ze volop van.

“Ik ben op het einde van de cross zeer diep moeten gaan. Vandaar dat ik een tijdje moest bekomen van mijn inspanning. Maar de kop is er nu wel af. De eerste zege van het seizoen is binnen en dat doet deugd”, verduidelijkte Sanne Cant. “Ik ben deels opgelucht. Die eerste zege is altijd de moeilijkste en dat is ook zo. Vandaag veeg ik wel de nul van het bord. En ik hoop dat goede gevoel de komende weken nog verder te kunnen opbouwen”.

Sanne Cant maakte in eerste instantie geen deel uit van de kopgroep. Na verloop van tijd slaagde de wereldkampioene er toch in om de leidsters te vervoegen. “Mijn start was niet zo goed. En dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Na het vertrek moet je hier met de hele bende door een smalle gang en daar liet ik me wat wegdrummen in een bochtje. Daardoor verloor ik wat plaatsen. Dan kwam de bergzone waarin je niet kan opschuiven, dus zat ik een tijdlang gevangen”, vervolgde Sanne Cant. “Maar uiteindelijk is alles nog goed gekomen. Ik wist dat ik de sprint moest inzetten voor het opdraaien van de atletiekpiste waar de eindmeet lag. En zo’n atletiekpiste is niet simpel om op te rijden. Het schuift daar telkens wat op waardoor voorzichtigheid geboden was. Dus ik anticipeerde door eerder al aan te gaan op een technische strook. En ik kon het tot aan de finish volhouden.”

VROOM