De afgelopen dagen was er milde ­opschudding toen ter sprake kwam ­hoeveel de nieuwe superster Kylian ­Mbappé verdient, en vooral op welke van zijn frivole eisen (o.a. het gebruik van een privévliegtuig, om dat maar te noemen) zijn club PSG niet is willen ingaan. Dat laatste mag dan nog verbazen, want als er één club bekend staat voor het involgen van de grillen van haar vedetten, is het de trots van Parijs wel.

Maar goed, Mbappé moet nog 20 jaar worden en verdient dus bedragen waar de gewone mens van duizelt en die bij loutere uitspraak – ik geef toe – een surrealistische bijklank hebben. Topsporters en hun verloning, het is een fenomeen waar ik ­sedert jaar en dag op aangesproken word. De woorden die vallen zijn dan meestal ‘absurd’, ‘schandalig’ en ‘immoreel’, of toch iets van die strekking.

Zelfs de confraters in de Brasseurs confronteren mij op regelmatige tijdstippen met de financiële ­eisen van deze of ­gene internationale diepe spits, en dit op een toon alsof ik er persoonlijk voor verantwoordelijk ben.

Die opmerkingen verbazen mij steeds opnieuw. Niet door hun inhoud maar door hun selectiviteit. Want om een mij onbekende reden steekt het salaris van de topvoetballer bij veel mensen méér dan financiële absurditeiten op andere terreinen. Als voorbeeld in dit weerkerend debat noem ik altijd een vast trio, namelijk een wijnmerk, een schilder en een acteur.

Château Pétrus

Zeer onlangs werd er op een veiling ­achtduizend dollar betaald voor een fles Château Pétrus. Nu kan ik net als iedereen een goed glas Bordeaux waarderen, maar achtduizend dollar voor één fles?! Kan ­iemand mij uitleggen hoe een liter ­geperst druivensap de prijs van een kleine auto kan evenaren?

Wenden wij ons na de gastronomie nu tot de kunst: in die handel gaan waan­zinnige bedragen rond, maar daar kraait geen haan over. Van Gogh, iemand? In schril contrast tot een beroepsvoetballer krijgt een artiest soms pas in geld uitdrukbare waarde nà zijn dood. Van Gogh ­studeerde een tijd aan de Academie van onze stad, maar hij werd gebuisd wegens niet conform aan de normen van zijn tijd. Er wordt beweerd dat hij tijdens zijn leven slechts één doek effectief verkocht heeft. Deze twee in het licht van de geschiedenis bizarre feiten hebben niet belet dat ­Vincent Van Gogh post mortem de duurste kunstschilder aller tijden is geworden.

Zijn ‘portret van Dr. Gachet’ werd in 1990 verkocht aan een Japans zakenman voor twee en tachtig miljoen dollar. Olieverf op doek, zonder twijfel een tableau hors ­catégorie, uniek in al zijn aspecten. Maar twee en tachtig miljoen dollar, voor een schilderij?!

Hollywood

Komen we tenslotte tot de artiest zelf. Het verwondert mij dat de kreten van ­immoraliteit meestal de gage van sportlui betreffen, maar zelden die van performers in andere domeinen. Een vermoeden van intellectueel snobisme steekt hierbij de kop op. Als je in Hollywood als acteur op de A-lijst staat, krijg je miljoenen voor een film, maar dat schijnt iedereen normaal te vinden. Popsterren vragen en krijgen een fortuin voor een optreden van twintig ­minuten tijdens de rust van de jaarlijkse Super Bowl, maar daar zeurt niemand over. Over Mbappé en zijn loon wordt wel gezeurd: hij is nochtans ook een ­entertainer van de A-lijst.

Het debat gaat voorbij aan de oudste economische wet uit de geschiedenis: die van vraag en aanbod. ­James Caan schitterde in de eerste God­fatherfilm als Sonny, de oudste zoon van Don Corleone. Toen Francis Coppola bezig was met de casting voor zijn Godfather deel 2 wou hij Caan ­terug als Sonny, zij het dat hij hem slechts nodig had voor één korte flashback scène van nog geen vier minuten. Caan stemde toe maar bedong dat hij voor deze ene scène dezelfde fee zou krijgen als die welke hij kreeg voor de volledige eerste film. Absurd? Helemaal niet. James Caan had Coppola iets te bieden en Coppola wilde het graag hebben. En hij was bereid ­ervoor te betalen. Immoreel? Nee toch. Het ijzer wordt vanouds gesmeed als het heet is, en daar is niks mis mee.

Derwael

Geheel terecht overigens heeft Nina Derwael deze week de Nationale Trofee voor Sportverdienste gekregen. Zoals Mbappé moet ook zij nog 20 jaar worden en ook zij is net als hij al op jonge leeftijd wereldkampioen, zij het in een individuele discipline. Veel geld kan ze daar niet voor ­vragen, en een privévliegtuig al helemaal niet. Als beoefenaar van pure sport en pure kunst geniet ze daarentegen op waardige wijze van een prijs die niet vatbaar is voor opbod of veiling: eeuwige roem.

Meer voetbal