Het doek is gevallen over Expeditie Robinson : Robbe De Backer kreeg van de deelnemers de meeste stemmen en won 25.000 euro. Wat hij níét met het geld gaat doen, staat al vast: het in zijn zaak steken. “Ik heb nog nooit spaargeld gehad. Omdat ik mijn geld altijd een beetje heb opgeleefd. Nu wat spaargeld hebben is wel handig, ook al omdat mijn vriendin en ik een verbouwing zitten. Misschien komt het later nog van pas als we een kindje krijgen.”

Met zijn geld wil Robbe vooral tijd kopen. “Ik ben mezelf de voorbije zeven jaar voorbijgelopen. Nu kan ik mezelf wat meer rust gunnen. Ik ben zelfstandige, een dag niet gewerkt is een dag niets verdiend. Nu kan ik zeggen: ik doe vandaag niets. Met mijn karakter is dat moeilijk. Ik wil geen tijd verliezen, tv kijken vind ik tijdverlies, al heb ik wel naar Expeditie Robinson gekeken. (lacht) Ik wil gewoon altijd iets nuttigs doen. Maar met dat geld kan ik zonder problemen zeggen: ik ga eens fietsen.”

Het hoge woord is eruit: fietsen. Zeven jaar geleden was Robbe nog wielrenner. Hij reed voor de ploeg Brugse Velosport. “Ik heb een paar koersen gewonnen. Ik had aanleg. Dat zeiden de mensen rond me toch.” (lacht) Op zijn 23 stopte Robbe met koersen. “Ik had pas mijn rijbewijs, ik kocht een camionette van twintig jaar oud, ik gooide er een bed in en een paar bakken bier en reed naar Zuid-Frankrijk om van het leven te genieten. Een verkeerde beslissing die me altijd een beetje is blijven achtervolgen. Ik had moeten doorbijten, meer koersen proberen te winnen. Maar ik had te weinig karakter. Tenminste: ik dácht dat ik te weinig karakter had. Terwijl iedereen nu met Expeditie Robinson zegt: ongelooflijk hoe hard jij kunt zijn voor jezelf. Nu besef ik dat de moeilijke weg me toch niet afschrikt”.

Degout

Zeven jaar heeft Robbe geen fiets aangeraakt. “Terwijl ik alles gedaan heb op twee wielen: koersen op de weg, op de piste, BMX, mountainbike,... Maar ik had er een degout van gekregen. Ik heb die zeven jaar zelfs helemaal geen sport gedaan. Ik heb een mooie zaak uitgebouwd, dat wel. Maar dankzij Expeditie Robinson ben ik weer aan het sporten. Volgend jaar wil ik een wedstrijd in het mountainbiken rijden. Ik wil dat goed doen. (denkt na) Ik heb ook meegedaan na de onverwachte dood van mijn schoonvader, vorig jaar. Hij was 59, een hartaderbreuk. Mijn vriendin is enig kind, dan komt dat overlijden nog harder aan. Je gaat beseffen dat je in het moment moet zitten, dat het zo voorbij kan zijn. Drie weken voor ik naar de Filipijnen vertrok, zat ik in New York. Het contrast kon niet groter zijn. Omdat ik een paar proeven had gewonnen, mocht ik in mijn eentje op het winnaarseiland gaan zitten. Daar zit je dan, alleen in je hutje. Niemand rond je, geen lawaai, geen impulsen, totale rust. Niets in de wereld doet er toe. Toen besefte ik: dit is mijn moment. Echt, ik zou het zó opnieuw doen. Het avontuur is mij is nog niet uitgedoofd.”