En Daisy’s familie gedraagt zich inderdaad opvallend. Moeder Sharon  probeert de schijn naar de buitenwereld op te houden en gedraagt zich vijandig, aan de huilerige, onbetrouwbare vader Barry heeft Fawley ook al niet veel, en Daisy’s broer Leo laat al helemaal niets los. De melancholische DI Fawley weet niet hoe hij verder moet. Iemand liegt, maar hij geraakt er maar niet uit wie dat zou kunnen zijn. Het vreemde is dat niemand zich nog lijkt te herinneren wanneer hij/zij Daisy voor het laatst zou hebben gezien. Die avond nog, de middag ervoor, ’s ochtends? Misschien is ze zelfs helemaal niet op het feestje geweest. Hunter houdt het voor dit eerste deel in wat best wel eens een Fawley-reeks zou kunnen worden, redelijk safe. Je komt als lezer niet echt voor heel verrassende plotwendingen te staan. En ook het gebruik van tweets en Facebookberichten kan je nog moeilijk baanbrekend noemen. Hoewel ze wel een beter inzicht geven in het eigenaardige groepje verwanten dat als het gezin Mason door het leven gaat.

Prometheus, 333p