Ook deel vier, Witte dood, is met ruim 700 bladzijden weer een kanjer van formaat. Billy, een niet al te stabiele jongen, denkt dat hij als kind een moord heeft gezien en trekt met zijn verhaal naar Cormoran Strike. Die neemt Billy serieus, maar krijgt niet de kans om verder tot de jongen door te dringen, want die heeft in paniek alweer de benen genomen. Samen met Robin, opgeklommen tot volwaardige partner, probeert Strike het ware verhaal te achterhalen. Een tocht die hem van donkere Londense stegen naar een sinister landhuis op het platteland voert. Het feit dat hij er al enkele geruchtmakende zaken heeft opzitten, gecombineerd met zijn behoorlijk opvallende verschijning, geeft Cormoran niet altijd de beste openingszetten in zijn onderzoek. En dat zijn (werk)relatie met Robin onder zware druk staat, helpt ook al niet echt.  Als we Rowling/Galbraith al iets willen verwijten, is het dat ze aan de ingewikkelde relatie tussen deze twee net iets te veel aandacht schenkt, wat de complexe plot bij momenten naar de achtergrond verdringt. En ook het verteltempo had gerust een paar versnellingen hoger mogen liggen. Maar dat de Schotse auteur nog altijd een spannend verhaal kan construeren, staat absoluut buiten kijf.

De Boekerij, 732p