Waarom besluit een jonge theatermaker een ijspiste te kopen? En waarom biedt deze ijspiste de ‘oplossing’ voor een gebroken hart? Je komt het te weten in een 75 minuten durende wervelwind op schaatsen waarin verhalen zich in duizelingwekkend tempo opvolgen maar niets aan het toeval wordt overgelaten Op het Theaterfestival in 2013 won Suzanne Grotenhuis de Roel Verniers prijs met haar solo ‘Het zwarte Woud Forever’. Deze prijs, voor jong talent, bestond uit 2500 euro. Min belastingen. Dus laten we zeggen, 2000 euro. De bedoeling was dat Grotenhuis hier een nieuwe voorstelling van zou maken, maar al gauw kwam ze er achter dat het financieren van een volledige theater productie niet zou lukken met 2000 euro. Dus besloot ze toen het prijzengeld te besteden aan een ijspiste. Haar nieuwe voorstelling, ‘On Ice’, vertelt het verhaal waarom een jonge theatermaker besluit een ijspiste te kopen. Waarom deze ijspiste op een of andere manier de ‘oplossing’ biedt voor een gebroken hart. De voorstelling begint met de uitnodiging van Grotenhuis aan het publiek, om allemaal samen te gaan schaatsen. Ze heeft namelijk ook 50 paar schaatsen op de kop kunnen tikken en het lijkt haar fantastisch om samen met het publiek het ijs op te gaan. Vervolgens neemt ze je mee op een schijnbaar geimproviseerd, hilarisch verhaal van Het Zwanenmeer On Ice, naar een mars expeditie, de blues zanger Blind Willie Johnson en uiteindelijk naar het midden van de woestijn van Australië tijdens een uit de hand gelopen kampeervakantie. De verhalen volgen elkaar in duizeling wekkend tempo op, en zetten de kijken steeds op het verkeerde been. Naar het einde van de voorstelling breekt dan toch de stilte binnen. In een ontroerende eindscene komen alle losse eindjes bij elkaar, en blijkt dat niets maar dan ook niets aan het toeval werd overgelaten. Zet je schrap voor een 1 uur en 15 minuten durende wervelwind op schaatsen. Credits van en met: Suzanne Grotenhuis dramaturgie/productie: Selm Wenselaers lichtontwerp: Sander Salden affichebeeld: Alexander Daems