Hoe we een verlies een plaats geven in ons verdere leven, hangt nauw samen met onze eigen persoonlijkheid, met de band die we hadden met de overledene en met de steun van onze directe omgeving. Het is belangrijk om aandacht te hebben voor uw eigen gevoelens en voor wat er leeft bij andere nabestaanden. Gedeeld verdriet is dan misschien geen half verdriet. Als u het gevoel hebt dat u bij de verwerking toch extra hulp nodig hebt, kan u gespecialiseerde hulp inroepen. Uw huisarts en ziekenfonds kunnen u raad geven.
Onderzoek van Manu Keirse, emeritus hoogleraar van de universiteit Leuven, helpt om het rouwproces van een iets rationelere kant te bekijken. Hij onderscheidt vier ‘taken’ in de rouw.
De eerste is die waarin u het verlies onder ogen moet zien.
In de tweede fase, tijdens de eerste weken na het overlijden, moeten de nabestaanden de ruimte krijgen om hun pijn uit te drukken. Hevige huilbuien en gevoelens van intense pijn werken heilzaam en helpen ons met het verlies om te gaan. De daaropvolgende weken neemt de intensiteit van de pijn beetje bij beetje af. Ga in deze periode een gesprek over de overledene niet uit de weg.
In een derde fase volgt de aanpassing aan ‘de wereld zonder…’. De dood van een dierbare veroorzaakt niet alleen verdriet, maar verandert ook het familiale en sociale leven van de nabestaanden. Een weduwe heeft steeds minder contact met de collega’s en vrienden van haar man. Ouders die hun kind verloren hebben, hoeven niet meer naar het schoolfeest of de voetbalmatch. Er is plots tijd en ruimte teveel. Kenmerkend aan deze fase is het idealiseren van de overledene. Hij of zij staat symbool voor een hoofdstuk dat nu voorgoed is afgesloten.
In een vierde fase wordt de pijn minder scherp. De overledene wordt niet langer geïdealiseerd, maar is nog altijd aanwezig in het hart en de geest van de nabestaanden. De nabestaanden plaatsen het overlijden nu in zijn juiste perspectief en er is opnieuw ruimte en energie om oude projecten weer op te nemen en aan nieuwe te beginnen.