Al maanden werd uitgekeken naar de start van de 106de Ronde van Frankrijk. Een start in eigen land was toch ook alweer van 2012 geleden toen Luik het grootste wielerspektakel mocht ontvangen. Nu dus Brussel en dat had een reden. Exact vijftig jaar geleden boekte immers ene Eddy Merckx zijn eerste van vijf Tourzeges. En dat moest op passende wijze gevierd worden, vonden zowel ASO als de stad Brussel, daar waar Eddy Merckx zijn jeugd doorbracht en waar hij nog altijd voor RSC Anderlecht supportert.

Uiteraard was de Allergrootste van de partij en dat ging niet onopgemerkt voorbij. De applausmeter ging de hoogte in voor de helden van vandaag - Wout van Aert, Peter Sagan, Geraint Thomas… - maar toen de baron zelf publiekelijk verscheen, leek de klok weer vijftig jaar teruggedraaid en werd Merckx bejubeld alsof hij net zelf de Tour had gewonnen. Kippenvel, vond ook kleindochter Axana die als Canadese nauwelijks de impact van haar grootvaders carrière kon inschatten.

Olympisch kampioen in de aanval

Het imposante palmares van Eddy Merckx telt weinig hiaten maar een olympische titel heeft de allerbeste wielrenner nooit gewonnen. “Ik wel”, wist Greg Van Avermaet en hij liet meteen zien geen zin te hebben in een anonieme Tour. De officiële start was amper gegeven of daar reed Van Avermaet al voor het peloton uit, in het gezelschap van landgenoot Xandro Meurisse, de Eritreeër Natnael Berhane en de Deen Mads Wurtz-Schmidt. De reden? Na 43 kilometer wachtte de renners al de beklimming van de Muur van Geraardsbergen, de eerste officiële beklimming van deze Tour. Wie daar als eerste bovenkwam, zou in Brussel de bollentrui van leider in het bergklassement in ontvangst mogen nemen. In voorafgaande interviews vroeg de CCC-kopman zich af of het wel zin had om daar zijn zinnen op te zetten. Ja dus! Het peloton liet begaan zodat de vier onderling mochten uitmaken voor wie de bollentrui zou zijn. Berhane worstelde duidelijk met een gebrek aan parcourskennis en plaatste zijn versnelling al op de Vesten. De Afrikaan werd al snel met de ruwe realiteit van de Muur geconfronteerd en zou als laatste de top halen. Van Avermaet daarentegen zette zich resoluut aan de leiding en liet zich de kaas niet van het brood halen, tot grote ontgoocheling van Meurisse. Die mocht wel als eerste bovenkomen op de Bosberg. ‘Missie geslaagd’, oordeelde Van Avermaet en hij liet zich meteen terug uitzakken tot in het peloton.

Spurtersploegen controleren

Na het nummertje van Van Avermaet keerde de rust terug in de koers en kregen we een klassiek scenario. De drie overgebleven vluchters lieten zich luidkeels aanmoedigen door het peloton waar de ploegen van de spurters - Jumbo-Visma voor Groenewegen, Deceuninck - Quick Step voor Viviani en Soudal-Lotto voor Ewan - de regie in handen namen.

Enkel de kasseistrook van Thiméon - goed voor twee kilometer kasseien - zorgde nog even voor opwinding. Sagan zetten de mannen van Bora-hansgrohe resoluut aan de leiding. Vreemd? Neen, met de vluchters binnen handbereik én de tussenspurt van Les Bons Villers in het verschiet, werd al snel duidelijk dat Sagan al meteen zijn zinnen op de tussenspurt had gezet. De versnelling van Bora zorgde voor een serieuze scheur in het peloton en ook de lekke band van Elia Viviani speelde in de kaart van Sagan. Op zeventig kilometer van de finish waren de vluchters er dan ook aan voor de moeite. Sagan deed wat hij moest doen en won de tussenspurt voor Colbrelli en… Van Avermaet. Het in stukken gescheurde peloton liep weer netjes samen zodat de hoofdstad zich mocht gaan opmaken voor een koninklijke spurt.

Met nog meer dan zestig kilometer te gaan was er nog wel ruimte voor een eenzame vluchter. Die eer ging naar de Fransman Stephane Rossetto van Cofidis. De 32-jarige debutant sprokkelde al snel een voorsprong van meer dan een minuut maar besefte dat ook hij aan een onmogelijke opdracht was begonnen. Deze etappe was voorbestemd om te eindigen op een massasprint en dat zou het ook worden.

Valpartij Fuglsang

Bij het naderen van de hoofdstad ging het tempo in het peloton omhoog wat tegelijk de nervositeit de hoogte injoeg. En dat leidde tot de onvermijdelijke valpartijen met Jakob Fuglsang als eerste slachtoffer. De Astana-kopman kwam tegen een muurtje terecht maar kon gelukkig vrij snel zijn weg verderzetten, al leek hij geraakt aan de elleboog en in het aangezicht. In het vooruitzicht van de ploegentijdrit alvast een flinke opdoffer voor de Deense favoriet.

Fuglsang panikeerde niet en keerde net voor het binnenrijden van de Brusselse binnenstad terug in de staart van het peloton. Net op tijd om toe te zien hoe de spurtersploegen probeerden om hun trein op de rails te zetten. Rossetto was intussen al ingerekend zodat niets een koninklijke spurt in de weg stond.

Soudal-Lotto en Deceuninck - Quick Step namen als eersten het initiatief, op Jumbo-Visma was het nog even wachten. Een valpartij op anderhalve kilometer van de finish zorgde voor grote ophef: Groenewegen lag er immers bij en dat zorgde voor een volledig ontregelde sprint. Maar wat niemand voor mogelijk hield, gebeurde toch. Mike Teunissen, de leadout van Groenewegen, hield zich goed vooraan en waar iedereen dacht dat Sagan op weg was naar ritwinst en geel, voor Sagan en Caleb Ewan. Van een sensatie gesproken.

VROOM

Jobat